167

بگذار ابروانت ابرها را از رخ ماه جارو کنند بگذار لب‌هایت طعم تنفس ستارگان را بچشند زلف بیافشان عشقِ من، رها کن حریرِ گیسوانت را بگذار به دنبال پاسخ دوره‌ات کنم، بیا که با حقایق‌ام بپوشانم‌ات بگذار این دستان که قرار نمی‌شناسند، بی‌قراری تو را دریابند، تندرت را در ظلام بیا که شمیم مشکِ‌مان برخیزد، بیا که بدن‌‌هامان خانه‌ بسازند بگذار نگاه‌هایمان سرپناهمان شوند که سرما از شعله‌ی ما بگریزد انگار شغالی از ماده‌شیر بیا نامی برآوریم از عریانیِ خویش بی‌واژه چون ناقوس دعا، چپق عروسی، سرود عزا. #الوین_پانگ | ترجمه‌ی #محسن_عمادی و شعله ولپی #شعر